Tijdens ons bezoek aan de tentoonstelling Kunst in de klas van Roger Steppe werden we warm onthaald door zijn dochter, An Steppe. Ze gidste ons met hart en ziel door de wereld van haar vader en nam ons mee in het verhaal van educatie – van toen tot nu. De kinderen hingen aan haar lippen terwijl ze met enthousiasme vertelde over het onderwijs van vroeger en de manier waarop leren toen vorm kreeg.
De oude landkaarten, de kleurrijke wandplaten en de voorwerpen uit het werkelijkheidsonderwijs spraken tot de verbeelding. We zagen hoe eenvoudig, duidelijk en visueel het leren toen was – en hoe kinderen daardoor de wereld begrepen via beeld, verhaal en ervaring. In de ogen van onze kinderen zagen we herkenning: visuele leermiddelen wekken nog steeds dezelfde verwondering. Ze maken abstracte ideeën tastbaar, brengen structuur en nodigen uit tot gesprek.
Wat An ons toonde, raakte de kern van ons eigen natuurlijk leren: kinderen leren niet uit schema’s of lesplannen, maar uit echte verhalen, beelden en ervaringen. Wanneer iets aanschouwelijk wordt voorgesteld, groeit hun begrip op een natuurlijke manier. Door samen te kijken, te luisteren en te praten, ontwikkelen ze niet alleen kennis, maar ook communicatie, inleving en inzicht.
We lieten ons onderdompelen in de schooltijd van toen en genoten dromerig van de vele platen die de klaslokalen ooit kleur gaven. Een welgemeende dank aan An Steppe voor haar inspirerende rondleiding en voor de waardevolle herinnering dat leren – toen én nu – begint bij nieuwsgierigheid en verwondering.
